De ontwikkelingen op het gebied van duurzaamheidsverslaggeving volgen elkaar in rap tempo op. Niet alleen de toezichthouder, maar ook civiele actoren richten hun blik op de wijze waarop de accountancysector met deze veranderingen omgaat. Sprekend in dit verband is de 'brandbrief' die Milieudefensie heeft verstuurd aan verschillende accountantskantoren met daarin de oproep verantwoordelijkheid te nemen voor de klimaatcrisis. Na de Shell-zaak richt Milieudefensie zich nu niet langer enkel op individuele bedrijven, maar ook op de accountancysector als geheel. Deze brief en andere ontwikkelingen op het gebied van duurzaamheidsverslaggeving (o.a. CSRD, ISSB en de Taxonomieverordening) vragen veel van de accountancysector. De rol van de accountant in de klimaattransitie kristalliseert daarmee steeds verder uit, maar bij een grotere rol komen ook vragen over de juridische kansen en risico's naar de oppervlakte drijven. Wat als bijvoorbeeld ten onrechte (g)een voorziening wordt opgenomen in de jaarrekening voor potentiële duurzaamheidsclaims? En dient een accountant zijn verklaring in voorkomend geval te onthouden als hij de duurzaamheidsverslaggeving onvoldoende acht en, zo ja, in welke gevallen?