Vraag is of de op grond van art. 1:79 Wft opgelegde last onder dwangsom ertoe kan strekken dat A stopt en  gestopt blijft met het beheren van de overeenkomsten van beleggingsobjecten voor zover deze overeenkomsten zien op beleggingsobjecten die zijn aangeboden voor een nominaal bedrag van minder dan € 50.000 per beleggingsobject, totdat aan de toepasselijke regelgeving wordt voldaan. Een aanwijzing die strekt tot het staken van werkzaamheden ter zake van reeds afgesloten overeenkomsten strekt onmiskenbaar tot aantasting van de onderliggende overeenkomsten, wat in strijd is met art. 1:75 lid 3 Wft (Rb. Rotterdam december 2009, «JOR» 2010/20). De tekst van dit artikellid legt de aanwijzingsbevoegdheid van de toezichthouder uitdrukkelijk aan banden en de rechtszekerheid staat er aan in de weg dat de toezichthouder bevoegd is een  aanwijzing te geven die rechtstreeks tot gevolg heeft dat de overtreder, wil hij de voorgeschreven gedragslijn naleven, de met de consumenten aangegane overeenkomsten openbreekt. Een last onder dwangsom dient als een specifieke aanwijzing te worden aangemerkt. Niet valt in te zien dat voor een last onder dwangsom de jurisprudentie niet zou gelden. De AFM kan dan ook vooralsnog niet worden gevolgd in haar standpunt dat de hierboven genoemde uitspraken met betrekking tot art. 1:75 lid 3 Wft hier  niet gevolgd behoeven te worden omdat de rechtszekerheid niet aan het openbreken van civielrechtelijke overeenkomsten bij toepassing van art. 1:79 Wft in de weg staat. Naar het voorlopig oordeel van de voorzieningenrechter dient het verbod om overeenkomsten open te breken hier eveneens te gelden. Gelet hierop ziet de voorzieningenrechter reeds aanleiding om de last onder dwangsom te schorsen. Gelet op de twijfel aan de rechtmatigheid van de last onder dwangsom dient ook de ingevolge art. 1:99 Wft genomen beslissing tot openbaarmaking te worden geschorst.